Strona 3 z 3 Piotr Urbański Od redaktora: Etos humanistyczny - perspektywa europejska(fragment) Tytułowy etos humanistyczny nie oznacza badania recepcji starożytnej filozofii moralnej w nauczaniu, zwłaszcza na poziomie akademickim, ale raczej wiąże się z określonymi użyciami koncepcji i kategorii etycznych wywiedzionych ze starożytnych systemów, których obecność ma charakter bardziej kulturowy niż stricte filozoficzny. Stąd głównym obszarem eksploracji stały się teksty literackie - zarówno polsko-, jak i łacińskojęzyczne - oraz paraliterackie (np. herbarze, piśmiennictwo polityczne), świadczące o obecności wywiedzionych z antyku, a interpretowanych przez humanistów (dzięki odkryciu tekstów i nowej metodzie lektury) idei. Teksty literackie traktowane są jako źródło do historii idei, a więc zostają funkcjonalnie zredukowane do obecnych w nich elementów filozoficznych czy myślicielskich, aczkolwiek wydobywane są one ze świadomością odmiennego funkcjonowania idei w różnych rodzajach i gatunkach literackich. Co oczywiste, szczególnie uprzywilejowanym obszarem badań jest kultura dawna, w której kategorie etosu humanistycznego występują powszechnie, podobnie jak przekonanie o wychowawczych powinnościach pisarza. Zagadnienie to wiąże się ze staropolską kulturą retoryczną, która nie zapominała o swym powiązaniu z etosem i była fundamentem wykształcenia humanistycznego, pojmowanego jako przygotowanie „dzielnego moralnie" człowieka do funkcjonowania w otaczającej go rzeczywistości społeczno-polityczno-religijnej (studia Marka Skwary i Bartosza Awianowicza). Szczególnie dużo miejsca zajmują prace poświęcone literaturze i kulturze renesansu i baroku (Agnieszki Borysowskiej, Elwiry Buszewicz, Justyny Dąbkowskiej-Kujko, Anny Kapuścińskiej, Romana Krzywego, Estery Lasocińskiej, Barbary Milewskiej-Waźbińskiej, Stanisława Obirka, Grzegorza Rauby, Hanny Szabelskiej), ukazujące tytułową problematykę w ścisłym powiązaniu z europejskim kontekstem, jako część wielkiego ponadnarodowego procesu kulturowego, który był modyfikowany w Polsce ze względu na swoistość sytuacji geopolitycznej i mentalnej. W tomie obecne są także trzy duże, autorskie syntezy: oświecenia, wieku XIX i XX - Ewy Szczepan, Danuty Dąbrowskiej, Roberta Cieślaka - ukazujące kulturę polską w tych epokach w relacji do kategorii moralnych i wartości ukształtowanych przez humanizm. Autorzy są świadomi, że pierwsza połowa XIX w. pokazała, iż tradycyjne wartości humanizmu, organizowanie życia społecznego wedle jego ideałów i projektu antropologicznego i wychowawczego, stały się przedmiotem ataku, związanego m.in. z rozwijającym się kapitalizmem, prowadzącym do zanegowania myślenia o człowieku jako podmiocie i przekształceniu go w element „zasobów ludzkich", mający służyć procesowi produkcji. Tym cenniejsze jest przyjrzenie się tym nurtom kultury XIX i XX w., które dokonują transmisji wartości, czyli etosu humanistycznego, do czasów nam współczesnych. Dokonuje się to w dwóch konkurencyjnych wobec siebie wariantach: religijnym i laickim. Punktem dojścia tomu, a zarazem początkiem dalszej dyskusji, jest pytanie o granice etosu humanistycznego, prowadzące do świadomości programowego jego odrzucenia (wykluczenia) i marginalizacji przez rozmaite nurty myśli postmodernistycznej. Kiedy bowiem stawiamy pytanie o granicę etosu humanistycznego i jego obecności we współczesnej kulturze, warto pamiętać o zastrzeżeniach formułowanych dziś wobec całej formacji humanistycznej, jak choćby ocenie dokonanej z perspektywy studiów postkolonialnych przez Leelę Gandhi: „Przede wszystkim musimy pamiętać, że program edukacyjny studia humanitatis opierał się na ciągu programowych wykluczeń, zwłaszcza tych gałęzi nauki, które kojarzono ze średniowiecznym scholastycyzmem" - stwierdza autorka, zapominając, że wobec inkryminowanej formacji kulturowej stosuje takie same zabiegi, o jakie ją oskarża. Czytelnikowi tomu Etos humanistyczny należy się jeszcze jedno wyjaśnienie. Autorami rozpraw pomieszczonych w tym tomie są nie filozofowie, ale historycy literatury i kultury, co niewątpliwie wpływa na ich sposób ujmowania problematyki. Postawili sobie oni zadanie opisania jej w perspektywie historii idei, a nie filozofii; widzą oni swój przedmiot w szerokim kontekście zjawisk kulturowych i społecznych, praktycznego i codziennego, nie akademickiego myślenia. Autorzy zajmują się raczej moralistyką i literaturą myślicielską niż naukową filozofią moralną. Moralistyka jest tu pojmowana jako dokonująca się w rozmaitych wymiarach kultury działalność wychowawcza, jako kształtowanie i nakłanianie ludzi do dokonywania wyboru określonych wartości oraz decyzji moralnych, co dokonuje się na różnych stopniach profesjonalnego związku z filozofią (dom, szkoła i inne instytucje edukacyjne, Kościoły, wreszcie sztuka i jej twórcy).
|